Work in progress…

I am working on two items at the moment. A slightly long purse made from jeans material and a bag inspired on the shape of a Tunesian leather handbag, created from a cotton/hemp mix.

A cousin came by and presented me with material which she bought at a wool factory 40 years ago. I am going to use one of the techniques similar to an antique bag originating from India, a gift from a Turkish hotel owner long ago. The design on the purse below originates from beautifying techniques from the Kalash valley in Pakistan.

Unlike painting with oils, embroidering is pulling out threads and beads and try again. With this design, where I start with just an out-line, the content comes naturally alive. By trying and seeing. That’s a lot of work because I see only whether something is beautiful when a whole section has been completed. If I do not like what I see I’ll get it out and try again. I’ve found that in embroidering simplicity is the strongest design.

It is so enormous another form of meditation that every morning upon waking up I lookout to get started and fill the evenings as a calm finishing to the day. This is an ideal way to sit on a sickbed, or to look out over a vast landscape from your tent. Something that will come back one day…

Ik ben bezig met twee ontwerpen. Het ene is een wat langere etui uitgevoerd in jeans stof in een techniek die is geinspireerd op hoe de vrouwen uit de Kalash vallei, in Pakistan, hun kleding versieren. Het andere ontwerp is een model dat  geinspireerd is op een Tunesische lederen tas. Ik voer hem uit in katoen/hennep materiaal met een van de technieken die afkomt van een heel oud tasje uit India. De wol die ik hiervoor gebruik  heb ik gekregen van een nicht. Het zijn prachtige oude klossen wol,  zeker 40 jaar oud.

Anders dan schilderen met olieverf is borduren garens en kraaltjes uithalen en opnieuw proberen. Met dit ontwerp, waar ik begin met enkel een out-line, komt de invulling vanzelf tot leven. Door te proberen en te zien. Dat is veel werk, want ik zie pas of iets mooi is wanneer een heel vak ingevuld is. Als ik het niet mooi vind dan haal ik het uit en probeer opnieuw. Ik heb ontdekt dat met borduren simpelheid het sterkst is.

Het is zo enorm een andere vorm van meditatie dat ik elke ochtend uitkijk om eraan te beginnen en de avonden invul als een afsluiting van de dag. Dit is een ideale manier om aan een ziekbed te zitten, of om uit te kijken over een weids landschap vanuit je tent. Iets dat weer wel komt…